Geboorte, de Werklast en de Dood

Samenvatting

Er is iets mysterieus aan de persoon. Er zijn drie vormen van ellende waar hij niet aan kan ontsnappen. De persoon kan geboren zijn, de persoon kan bezig zijn met werken voor zijn bestaan en de persoon kan dood gaan. We weten ook dat de persoon deel uitmaakt van de Grotere Persoon die het volledige van de werkelijkheid vormt. Die Grotere Persoon neemt geen geboorte, heeft geen werklast en gaat niet dood. Deel uitmaken van die Niet-stervende, Ongeboren en Niet-betrokken Persoon houdt echter wel in dat deze staten ons overkomen. Geboorte, dood en het werk dat we halverwege verrichten, definiëren onze beperkingen als individuele, belaste, sterfelijke personen gevangen in een tijdelijk lichaam. De vraag is daarom: 'Waarom zijn wij niet onsterfelijk, vrij van arbeid en er niet aan gebonden om weer van voren af aan te beginnen?' Als dit de kenmerken zijn van de Grotere Persoon, waarom zijn wij dan, eveneens personen, belast met geboorte, arbeid en dood? Niemand wenst het te sterven, iedereen houdt van een vakantie vrij van verplichtingen en niemand wil weer opnieuw beginnen met opgevoed worden, examens doen op school en je hele leven werken om jezelf te onderhouden, in plaats van je hele leven te leven om het te doen werken. Onze continuïteit vinden we klaarblijkelijk in de Oorspronkelijke Persoon, net zoals het vrij zijn van werk waar we altijd naar verlangen en de vrijheid van wedergeboorte waar we op hopen. Dat is de reden waarom wij als geestelijk gezonde, intelligente mensen altijd geconcentreerd zijn op deze Ideale Persoon van wie we verwachten bevrijding te vinden, continuïteit en intuïtieve kennis. Zoals gezegd, de halve bevolking heeft besloten dat die Grotere Persoon een hoop onzin en schijngeloof is. Als Hij zou bestaan, waarom zou er dan een ellendig leven zijn voor onze fysieke aanwezigheid hier op aarde, van gebonden zijn aan ziekte, pijn, angst, eenzaamheid en al de andere ellende waar we zelfs niet over na willen denken. In feite, is het, inderdaad, een mysterie waarom we zelfs maar deze vraag stellen, waarom we zo vaak ontkennen deel uit te maken van die Grotere Persoon en waarom velen bij voorbaat al helemaal niks van wat voor Allerhoogste Persoon dan ook willen weten. Laten we daarom hier in overweging nemen waarom geboren worden in de menselijke gedaante een grote zegen inhoudt, waarom het verrichten van arbeid voor de Persoon van Volledigheid de vreugde van je leven uitmaakt en waarom sterven op de goede manier de enige manier is.

Je vader en moeder waren ooit eens verwikkeld in een hoogst heilige, mooie en wonderbaarlijke activiteit die de liefde bedrijven wordt genoemd. Liefde is de allerbelangrijkste menselijke verworvenheid. We kunnen niet zonder liefde leven, we denken er altijd aan en we zijn heel, heel verdrietig als we het missen. Daar bestaat geen twijfel over. Zonder de liefde van onze ouders zouden we nooit geboren zijn en dat is waarom de grootste ketterij tegen de Meest Verheven Persoon die je maar kan bedenken eruit bestaat de liefde te ontkennen. Geboren zijnd en beseffend welke gedaante je verwierf, wordt men verondersteld te juichen, te lachen, te huilen en bovenmate gelukkig te zijn, want van al de miljoenen en miljoenen gedaanten die je met een geboorte kan aannemen, is deze specifieke gedaante die een menselijk wezen is precies de gedaante waarmee je een tijdloos, onvergankelijk, bovenzinnelijk en volledig bewust geluk bereikt. Dus, wie klaagt erover menselijk te zijn? Je moet wel helemaal dwaas zijn om weg te kijken van die grootste van alle kansen. Oké, toegegeven, het is niet echt een makkelijk spelletje. Al de mogelijkheden te ontdekken geboden door het menselijk bestaan is niet direct een onverdeeld genoegen. Het is werkelijk beangstigend om in te zien wat er allemaal verkeerd kan gaan, gezien, inderdaad, de vele ellende van een menselijk bestaan variërend van schaamte tot de ergste helse toestand. Als je de gedaante van de Allerhoogste verwerft - wat zou je anders willen - móet je wel leren omgaan met dit bijzondere cadeau van een supergetalenteerde menselijke vrije wil die je naar succes of falen leidt. Je ouders brengen je ten eerste respect bij: wees dankbaar, spreek met twee woorden, wees aardig, beleefd, beschaafd etc. etc. Je leert de gouden regel dat anderen, zoals je ouders om te beginnen, met goedheid te behandelen, tot gevolg zal hebben dat anderen jou net zo behandelen. Als jij je slecht gedraagt, zullen zij zich slecht gedragen. Aldus vormt goed doen de weg. Dat, zo leer je, is de essentie van de beschaving. Zo maken we het hier allemaal als in de hemel. Met een traan en een zucht, vallend en opstaand, leer je het dan gelukkig te zijn met goede ouders, ook al kunnen ook zij het er moeilijk mee hebben hun vrije wil naar behoren uit te oefenen. Je herkent niet alleen je eigen fouten, maar ook de fouten van anderen. Je leert het om te ontkomen aan de negatieve spiraal dat dingen almaar erger worden als je slecht gedrag met hetzelfde of zelfs met erger beantwoordt. Je moet vergevingsgezind en tolerant zijn en gewelddadige escalatie vermijden.\\ Gelukkig zijn er, als je minder welgezinde, meer problematische ouders hebt, andere mensen die wijs genoeg zijn om ons te ondersteunen in onze grote speurtocht naar de Persoon van de Perfectie die we nimmer volledig zullen kennen of worden, maar die we het liefst respecteren als het hoogste levensdoel.

We ontdekken leraren in scholen die in vele opzichten veel beter op de hoogte zijn dan onze ouders. Geweldig! Maar blijf je ouders respecteren, want een leraar zijn is maar een beroep, een vaardigheid die jij je ook eigen kan maken. Deze andere opvoeder echter geeft je een tweede kans in je leven, ook al maken al de scholen deel uit van dezelfde cultuur. Die leraar vormt in feite een tweede geboorte. Ook deze tweede geboorte moet je leren te waarderen, je wordt verder getraind in de cultuur waar je deel van uitmaakt en waar je ouders je mee hebben laten kennismaken. Je tweede geboorte zet je culturele leven duidelijker op de kaart, met name op het gebied waar de ouders en de formele scholen in overeenstemming verkeren. Die tweede geboorte leidt eventueel tot een positie van volledige onafhankelijkheid als een volwassene. De leraren die horen bij deze of gene school houden nauwlettend je talenten in de gaten - en ja, er zijn duidelijk meer scholen dan de lagere school, er is een hele serie scholen. Je vooruitgang ze te doorlopen hangt af van hoe goed je het ervan afbrengt, wat je beste kant is, wat jouw specifieke vermogen is. Wat voor soort werk wil je later doen? Er een vaag idee van hebbend, ga je er dan voor en afgestudeerd zijnde in de richting van je keuze, ben je dan voorbereid op een volwassen, onafhankelijk bestaan. Je zal ervan overtuigd zijn dat tweemaal geboren zijn volstaat. Je herinnert je de lessen van je ouders en wat je schoolleraren je bijbrachten op het gebied van wetenschap, religie, wiskunde, aardrijkskunde en zo meer, en nu kan je je eigen kinderen op de wereld zetten en opvoeden. Zo werkt het leven voor veel mensen en dat is hoe onze samenlevingen voortbestaan. Maar natuurlijk, is ook met deze tweede geboorte niet alles koek en ei. Net zoals je ouders menselijk zijn in de onvolmaakte zin van het woord, hebben ook deze scholen en hun leraren tekortkomingen en perspectieven die je wegleiden van de persoon die je bent, in plaats van dat ze leiden naar de Betere Persoon die je zou moeten zijn. En dat is niet enkel een kwestie van de verkeerde keuze gemaakt hebben. De ganse cultuur vormt slechts één soort benadering in feite en misschien kwam het idee in je op iets te verbeteren aan dat universum van mogelijkheden. Per slot van rekening was je op voorhand afwezig in de cultuur, en word je achteraf geacht er deel van uit te maken, jij, met inbegrip van je specifieke leren. Scholen kunnen in strijd zijn met elkaar, net als voetbalclubs in een competitie, met het vertegenwoordigen van politieke partijen - of politieke systemen - en religies die elkaar bestrijden vals te zijn, terwijl ze zelf ook niet zo perfect zijn. Je kan het idee krijgen dat wat je ook gekozen hebt steeds min of meer de verkeerde keuze is geweest. En zo heb je dan ook zielen die zo veel mogelijk proberen te ontkomen aan formele scholing en tweede geboorten. Maar ook bij hen bestaat er de verleiding om fouten te vinden bij anderen dan jezelf. Het schijnt deel uit te maken van onze menselijke psychische gesteldheid. De kritische geest is je altijd van dienst, want wie is er nu de Volmaakte om te beginnen?\\ Aldus geplaatst voor een wereld van imperfectie en vervreemding van de Ware Persoon, bevindt je je al gauw op de missie je eigen zogenaamde ware zelf te worden. Mensen zeggen dan dat je eigenwijs bent, zelfgenoegzaam, koppig, en dwaas, maar je bent geneigd dat soort berichten te negeren, ze herkennend als projecties van hun eigen beperkte visie. Je hebt het geleerd te vergelijken en je eigen beslissingen te nemen, want hoe kan je nu authentiek zijn als je je laat leiden door anderen? Met het geïnternaliseerd hebben van je ouders ontwikkel je discipline en met het geleerd hebben van je leraren hoe je moet leren, ontwikkel je zelfopvoeding. Nu zal je jezelf de lesjes leren die je nodig hebt. Eeuwige studenten, trage nooit-helemaal-geleerden, lijken de leraren te worden. Best, jij niet dus, je neemt een boek ter hand, probeert een ander leven en begint te experimenteren. Dit is je derde geboorte, en net als je twee voorgaande geboorten van je huislijk huilende babytijd en je institutionele angstige jeugd in onderwerping aan al de schoolautoriteiten, verkeer je nu net zo goed in de problemen met het uitziften van de chaos in je hart en je geest en je wazige identiteit in de samenleving - want alles zou mogelijk zijn - met op het laatst eigenlijk niets concreets om aan vast te houden. Je raakt verwikkeld in een strijd om je geestelijke en lichamelijke gezondheid, een strijd om de totale chaos de baas te blijven, in de wens iets te betekenen voor jezelf en anderen. Dat is hoe je zelfverwerkelijking, je leven in de gerijpte staat van verlichting begint, niet zelden met een soort van crisis, want je moet veel loslaten - of ten minste relativeren - van je verworven culturele 'zekerheden'. Nu leer je het je aangeboren zelf, je eigen autoriteit, te kennen en te vertrouwen. Nu vorm je je eigen voorbeeld en ontwikkel je je eigen samenleving op een bepaalde manier, in de omgang met andere mensen. De liefde die je aldus vindt is de liefde voor de kennis van je zelfverwerkelijking, die we hier filognosie noemen. Deze derde positie in mystieke zin kan je tijdelijk sterke sensaties van geluk en spirituele verheffing bezorgen, maar kan ook leiden tot geestelijke ontsporing omdat je te veel structuur en identiteit inleverde. Daarom moet je niet de persoon vergeten in een volmaakte balans van filognosie zoals beschreven in de voorgaande Inspiratie. Mysticisme en spiritisme zijn schaduwmentaliteiten waar je je niet aan moet hechten. Het uiteindelijke doel van je emancipatie is filognostische integratie te bereiken met achting voor de persoon die je werkelijk bent als een dienaar van de zaak en de Persoon van de Uiteindelijke Zaligheid die je altijd nastreeft te worden. De liefde voor de filognostisch centrale positie van geboorte is niet echt gebonden aan deze of gene bijzondere logica of intelligentie. Die liefde is meer een staat van bewustzijn - de 'vierde staat' - te midden van al de opties waarmee je je onafhankelijkheid, stabiliteit en wijsheid vond. Dat is de staat van waaruit je werkelijk anderen en jezelf kan liefhebben, met een volledig begrip voor hun persoonlijke situatie. Deze staat is de bedoeling zoals gedefinieerd door de Allerhoogste Persoon. Je leerde Hem, de Fortuinlijke, te kennen en te dienen, op je eigen, unieke manier. Niemand anders kon je dat tonen, niemand anders kon je jouw eigenlijke geluk laten zien.     IJn het proces van het worden van de betere persoon die je bent, en het ook kennen van de Betere persoon die je niet bent, heb je een last te dragen die je aanvankelijk niet kan begrijpen. Ergens in je leven mag je je afvragen, waarom? Waarom heb jij de pech deze of gene last te dragen? Klaarblijkelijk bestaat er zoiets als een werklast die uniek is voor jouw persoon, en waar zou dat dan zijn geregistreerd? Die hal vol bestanden, dat archief - zo zegt men, bevindt zich in het voorbije, moeilijk toegankelijk, diep begraven in de heugenis van je ziel. En zo doemt dan in je meditaties de beruchte vraag op: 'Wie ben ik?' Je zal er voor de rest van je bestaan op blijven mediteren, mits je liefde opvatte voor de successen die je had en voor de mislukkingen, de levenslessen, die je niet wenst te herhalen of nog langer onder wil lijden. Er is werk en werk, terwijl werkeloosheid niet echt bestaat. Het leven zet je hoe dan ook aan het werk en werken voor jezelf kan heel wat anders zijn dan werken voor anderen. Enkel maar een dier zijn, zo weet je, volstaat om belast te zijn met een levenslange plicht om jezelf te onderhouden, hoe zelfzuchtig dat ook moge zijn. En werkelijk een mens te zijn is zelfs een nog ingewikkelder baan. Zoals eerder opgemerkt, is er de bevrijding van het werken voor de Onveranderlijke Persoon vanbinnen, die je leert te waarderen om Zijn onpartijdigheid en onverschilligheid. Je zal je regressieve houding te boven komen Hem te beschuldigen van de misère van je eigen leven en dat van de hele wereld. Werken voor het tegengestelde van wereldse zaken buiten je is duidelijk een ander soort arbeid. Werken voor de materiële buitenwereld vormt een last die almaar zwaarder en zwaarder kan worden, want zwaartekracht, vuur en complicatie, ligt in de aard van de materie.

Daarom raden de wijzen het je aan je af te keren van die buitenwereld en zijn vaak contractueel vastgelegde baatzuchtige vorm van arbeid en er niet méér aan te doen dan strikt noodzakelijk is. De intelligentste man, of vrouw wat dat betreft - laten we het seksisme van dit soort kennis maar vergeten - kan de minste positie bekleden. Vermoed de Allerhoogste eveneens in de naaste met de minste pretentie. Materiële standaarden gaan niet op voor het doel van de zelfverwerkelijking. Laat noodzaak de buitenwereld regeren, maar vindt je vrijheid op de weg naar binnen waar de kwaliteit van de Allerhoogste Positie wordt gevonden. En nee, dit is niet het escapisme van een agnostische spiritualiteit die de persoon niet kent zoals beschreven in de voorgaande Inspiratie. De Allerhoogste Persoonlijkheid in al Zijn aardse avonturen staat model voor een bovengrens aan je verlangens. Het is een dwaas die de wereld wil beheersen maar geen vrede in zijn hart kan vinden. Beheers de wereld hoogst bescheiden naar behoren zorgdragend voor je kleine materiële omgeving - met inbegrip van de mensen erin - die niet ver verwijderd is van je brein, je zenuwen en spieren. Wees praktisch. Het is eigenlijk helemaal niet zoiets kleins, want iedereen is betrokken bij deze bescheiden optie, dus meer daarover later. Er is alzo het werken voor een materieel doel dat het woordenboek karma noemt, een term afkomstig uit de oudste taal ter wereld, het Sanskriet, een zogenaamde worteltaal of oertaal waarvan we elementen in alle andere talen terugvinden. Dat soort van arbeid beslist over de last die je draagt en waarvan je de gevolgen moet ondergaan. Dan is er, daarnaast, het 'niet-werken' ook wel akarma genoemd in Indiase geschriften - een term die je duidelijk niet in je woordenboek zal aantreffen - van niet werken voor een materieel doel, maar voor de Persoon van Alle Personen. Als je dus het woordenboek volgt mag je weten van de last, maar niet van de akarmische oplossing van het vinden van vooruitgang op de weg naar binnen van gelukkig zijn met de Persoon vanbinnen. Vergeet het woordenboek dan maar weer want het vormt geen goede leidraad. Het zij zo. De huidige wikipedia 2016, de publieke encyclopedie op het internet, maakt melding van een kleine stad ergens in Marokko met die naam, dat is alles. Maar feitelijk vormt deze vorm van niet-arbeid de helft van onze menselijke activiteiten die we vrijwillig in zelfverwerkelijking verrichten, of het nu religieus, artistiek, als een amateur, als een vrijwilliger met een puur menselijke motivatie, of als een hobbyist en zo meer wordt gedaan. Er zijn net zoveel wegen naar binnen als er wegen in de buitenwereld zijn voor een materieel doel met een baatzuchtige geest. De bronnen van kennis om structuur te bieden in dezen zijn minder uitgesproken en vormen vaak, zoals met de encyclopedie, in het geheel geen schriftuurlijke leidraad. Over de traditie van deze karma/akarma-afdeling mogen we voorlopig vernemen van de meester-filosoof wiens boek over de Fortuinlijke we nu becommentariëren en vertalen overeenkomstig ons moderne filognostische begrip. En natuurlijk bestaat er een derde soort van arbeid die de Hindoes vikarma noemen, waar we liever niet over praten nu, omdat het slecht is, verkeerd, crimineel of schadelijk voor anderen, dieren en/of de natuur. Dit soort van werken maakt alles onduidelijk, in tegenstelling tot de vrijwilligheid waarin we uiteindelijk de stabiliteit van de zelfverwerkelijking kunnen vinden. Laten we de duistere kant van de zaak maar even vergeten, of ten minste er verre van blijven, want het leidt tot het tegengestelde van de Persoon van de Hemel. Geen commentaar verder, voorlopig.

Ten slotte, om deze negende Inspiratie af te ronden op het eerste boek van de eerste van de drie secties van het Grote Klassieke, vijfduizend jaar oude Boek van India over de Allerhoogste Persoon - meer daarover later mag je vermoeden - het onderwerp van de dood. De dood houdt het einde van het leven in. Zo simpel is dat. Eh... nee. Zoals we eerder zagen, wordt iets wat doodgaat, onvermijdelijk ook weer geboren en bestaat er aldus, logisch gesproken, geen garantie dat je niet al eerder een - dualistisch materieel/geestes - leven hebt geleid vóór dit leven. Beter nog, hou er maar rekening mee, want een intelligente persoon houdt rekening met alle reële, mogelijke en waarschijnlijke werkelijkheden. Zoals het is in de wetenschap, kan dat wat we niet echt begrijpen op grond van onze ervaring, nog heel goed worden ervaren gegeven de juiste omstandigheden. Zeg daarom b.v. niet dat een perpetuum mobile niet kan bestaan, want het universum is er een, hoewel we niet al zijn tijdwetten kennen die we nodig hebben om er een model van te bouwen - en/of een verklaring van te leveren - dat de werking van de universele tijd aantoont. Op dezelfde manier kan je daarom gerust zeggen dat sterven en de dood zeker zijn voor het lichaam, maar niet voor de persoon die dat lichaam stuurt. Het niet-bestaan van deze geest/stof dualiteit kan niet worden bevestigd. De dood is zeker voor degenen die je achterlaat (als dat al helemaal mogelijk zou zijn) maar voor degene die feitelijk sterft, is de dood helemaal niet zo zeker - zeker niet gezien de verslagen van bijna-doodervaringen en zielen die zich voorgaande levens herinneren terwijl ze blijk geven van kennis die materieel niet te verklaren is. Zoals gezegd, wensen we het natuurlijk niet herboren te worden, maar onze Persoon in de Hemel die ons het Beste Wenst, zou niet je werklast ontkennen waar je behagen in schept omdat die zo slecht nog niet is, zo kan je denken. Geen Indiër of welke beschaafde persoon ook gelooft in reïncarnatie - of wordt verondersteld dat te doen, hoewel velen van hen ervan overtuigd zijn hier al eens eerder te zijn geweest. Niet geloven in iets wil nog niet zeggen dat zoiets dan ook niet bestaat. Het geloof is zo sterk niet, ha ha. Dit leidt tot de geest van vooruitgang die we altijd nodig hebben om niet in geestesziekte te vervallen.\\ De mogelijkheid een ander leven te hebben dan het leven op deze planeet is ten minste, voor een fatsoenlijke twijfelaar, een gepaste filosofische benadering van leven voor een beter bestaan. Laten we er daarom maar aan wennen. Het is meer het ego van het verzet tegen de gedachte van een steeds voortdurend leven waar het om gaat. Het loslaten van dat ego is het sterven dat we goed noemen, ook al is het niet minder makkelijk. Met het bespreken van de werklast van het karma dat je met je meedraagt en dat je lot bepaalt, maak je je wellicht zelfs niet echt zorgen over de werkelijkheid van je werklast, want, was er nu iets crimineels of werkelijk slecht aan? Zo niet, dan kan je zelfs, een beetje dwaas, trots zijn op je karmische handelingen aan het einde van je wereldse bestaan. Je moet dan misschien uiteindelijk terugkeren naar deze wereld, omdat je jezelf als onmisbaar hebt bewezen. Dat mag zo zijn, maar zou het Allerhoogste Begrip in eigen persoon niet zelf weer terugkeren - zoals wordt beschreven in meer dan één klassiek geschrift - om de zaken recht te zetten vanuit Zijn gezichtspunt? En waarom jij dan niet? Velen kunnen deze waarheid uit eigen ervaring bevestigen, dus niet enkel op grond van de schrift. En aldus redenerend over de zekere dood van het lichaam en de minder zekere dood van het ego dat de lading draagt, mogen we eveneens concluderen tot de relativiteit van die notie en ons aldus ontspannen in het vertrouwen bekend te zijn met het ware doel van het leven.

Bron voor deze Inspiratie:
S.B. Canto 1, Hoofdstuk 9