Tijd en de Persoon Recht Doen - Tolerantie en Vrede

Samenvatting

Van de voorgaande inspiratie kwamen we tot het inzicht dat zowel de ziel als de wereld echt zijn en dat het rijk van de illusie zich tussen die twee ingeklemd in de geest bevindt. De wereld is tijdelijk, gekenmerkt door tijdfenomenen die zich voortdurend bewegen, terwijl de ziel niet wordt beïnvloed door de tijd en onveranderlijk is. De zintuiglijke indrukken leiden tot identificatie waardoor er een geest is die meeloopt met de veranderingen die optreden in de buitenwereld. Zo hebben we een wolk van gedachten die de ziel afschermen van de uiterlijke werkelijkheid. De materiële wereld is geen illusie, maar illusoir, hij geeft aanleiding tot illusies of een onjuiste mentale voorstelling van zaken. Deze illusies worden gevoed door onze materiële motieven in dienst van ons lichaam. Vanwege de problemen van het ego en de controle, hebben we de neiging in conflict te komen met andere personen, onze eigen persoon en de wereld in het algemeen die we ook geleerd hebben te herkennen als de integriteit van de grote persoon. De persoon is overal, in ons, om ons heen en buiten ons allen. Om vrij te zijn van illusie, niet verward te zijn in onze subjectieve ervaring van de persoon, zijn we er om te beginnen voorzichtig mee welke persoon dan ook bij de naam te noemen. En zo doen we allereerst, in tegenstelling tot onze doelstelling, niet direct recht aan de persoon die we zelf zijn, de personen om ons heen in de vorm van de samenleving en de integriteit van de natuur in het algemeen, die ook onmiskenbaar één levende, gecoördineerde integriteit vormt die we een persoon kunnen noemen en ook werkelijk zo noemen. We namen om te beginnen, in de vorige inspiratie onze toevlucht tot een onpersoonlijke orde, de orde van de tijd, de tijd als zijnde de doener.

Deze tijd kan natuurlijk zijn in de zin van de relatieve verschijnselen van de passerende zon en de maan en kan cultureel worden bezien in de zin van klokken en kalenders die niet echt wetenschappelijk het tempo van de natuurverschijnselen volgen, zoals bepaald door de wetten van de natuur. Dus zelfs op het onpersoonlijke niveau blijken we geen recht te doen. Om pragmatische redenen hebben we gemiddelde dagen, lineaire weken, tijdzones en zomertijdschema's die het geldigheidsprincipe van de wetenschap schenden. Dus ondanks dat we de wetenschap voorop plaatsen in onze onderwijssystemen, doen we dat niet in onze maatschappelijke orde van de tijd. Zoals met de Grote Persoon van het Universum die echt is en de persoon - of Persoon - van de innerlijke ziel die echt is, en die beiden worden gecomplementeerd met een onrustige geest vol illusie ertussen, hebben we ook een ware tijd van natuurlijke gebeurtenissen in de buitenwereld en een pragmatisch geschapen verandering van momenten die we de culturele tijd noemen, die worden aangevuld met een ervaren gevoel van tijd hetgeen we de psychologische tijd noemen, een tijd die bekend staat om zijn instabiliteit - zo niet om zijn neurose, zijn gezagsconflict. Deze staat van gevangen zijn in illusie, dwingen we helaas wettelijk af in binnen- en buitenland. Dus in feite zijn we, om pragmatische redenen, cultureel op een bepaalde manier neurotisch, kunnen we genieten van een neurotische cultuur of cultuurneurose, met zo nu en dan een aanval van psychotische oorlogvoering in de zin van een collectieve wederzijdse vernietiging, als gevolg van de ineenstorting van de rede in de diplomatie, de politiek en andere afdelingen van menselijk ego. Blijkbaar kan ons menselijke ego van de tijd, het ik-bewustzijn van materiële identificatie dat niet overeenstemt met de ziel, tot een zogenaamde decompensatie leiden, een val in chaos, in het belang van een natuurlijke orde die we niet echt wilden. Maar natuurlijk wint de natuur altijd. Onze tijdcultuur is niet volwassen. De façade van de eer kan niet steeds worden opgehouden, omdat we allemaal samen op een grote leugen van schone schijn uitkwamen, terwijl we worden gekweld door neurotisch, psychisch ongemak. Dat gezegd zijnde, luidt de vraag, hoe we de persoon recht moeten doen in al zijn afdelingen van groot, middelgroot en klein. We hebben al gesuggereerd dat met de dualiteit van de persoonlijke/onpersoonlijke dimensie, het werken aan één probleem automatisch leidt tot het verrichten van arbeid ter wille van het andere uiterste. Onpersoonlijke duidelijkheid kan heel goed leiden tot persoonlijke duidelijkheid, aangezien de onpersoonlijke verwarring van de psychologische - of pathologisch gesproken neurotische - tijd, ofwel de onzekerheid van het gezag over de tijd, als die niet wordt opgelost, leidt tot een persoon in moeilijkheden die het mis heeft wat betreft - of weifelt over - het natuurlijke en culturele gezag. Dus ja, de onpersoonlijke afdeling heeft dus hetzelfde probleem van een gebrek aan het krijgen van het juiste respect, ook al lijkt die afdeling eenvoudiger te hanteren - of te ontkennen te zijn. Zo bezien maakt het niet uit of we het probleem van het doen van recht, benaderen van de persoonlijke of de onpersoonlijke kant. Het oplossen van het probleem aan de onpersoonlijke kant leidt automatisch tot het oplossen van de neurose van de persoon aan de andere kant - dat wil zeggen, voor een deel, want we moeten wel zeggen dat bij gezagsconflicten meer komt kijken dan de kwestie van de tijd natuurlijk, hoe fundamenteel dat psychische probleem van vadertje Tijd ook is die onbewust - uit afgunst? - wordt gedood door de 'zoon' van een cultureel ego.

Te leven volgens een natuurlijk besef van tijd - zo kunnen we nu wel zeggen - draagt bij tot een beter respect voor de persoon, de natuurlijke persoon, de Oorspronkelijke Persoon. Als we regelmatig mediteren, maken we ons geheel los van de invloed van buitenaf door, voor een tijdje, onze identificatie met fysieke handelingen, met het lichaam dus, op te geven. De geest komt dan tot vrede in een stand-by positie - op voorwaarde dat we niet in slaap vallen met het tellen van onze kralen. Welnu dan, wat kunnen we, vanuit een meer onthecht standpunt met een betere achting voor de persoon, zeggen over het doen van recht? Zoals gezegd kunnen we, wat de persoon betreft, recht onderverdelen in drie afdelingen teneinde het volledige, de 'Absolute Waarheid', te dekken, hetgeen de filognostische bedoeling is. Het gaat erom recht te doen aan jezelf, aan de anderen en aan het hoogste, de ideale persoon. De laatste is zowel binnen mij als buiten mij aanwezig. Wat betreft mezelf kunnen zaken, één stap verder, worden onderverdeeld in een fysieke afdeling - het lichaam -, een mentale afdeling - de geest - en een etherische afdeling genaamd de individuele ziel of het ware zelf. Wat betreft de anderen kunnen we op dezelfde manier spreken van de andere zelven van andere fysieke mensen zoals ik, van het zelf van de vertogen, van hun cultuur - die wellicht niet de mijne zijn, en van de zelven van de rest van de levende wezens die helemaal niet cultureel zijn, maar beheerst worden door de wetten van de natuur, op het niveau van het instinct. Wat betreft de Grote Persoon binnen en buiten ons, kunnen we ook spreken van de drie zichtbare en kenbare afdelingen, te weten de kosmische integriteit, de universele integriteit en de lokale integriteit van de natuur. Met betrekking tot dit laatste onderscheid wijken we een beetje van de standaard moderne astronomische terminologie af in het toewijzen van de lokale orde aan de planetaire en kleinere levenssferen, de universele orde aan de galactische levenssfeer, en de kosmische orde aan de totale integriteit van alle sterrenstelsels in de kosmos (ook een soort van sfeer of bol). Het idee van het universum beperken we aldus tot een sterrenstelsel. Hierover later meer.
Dus allereerst, laten we eens zien wat recht doen aan onszelf met zich meebrengt. Niet pratend over anderen kunnen we de koningen en koninginnen in onze eigen volwassen koninkrijken zijn. De regels die we volgen in dat koninkrijk worden aangeleerd natuurlijk en bestaan voor een groot deel uit geïnternaliseerde regels en z.g. mind-sets, een gevestigd stel van geesteshoudingen. Onze ouders en andere belangrijke anderen stonden er model voor in onze opvoeding en we hebben ze aangenomen door ons ermee te identificeren. Idealiter passen deze verschillende invloeden in elkaar als een puzzel en vormen ze ons gevoel van eigenwaarde. Maar in werkelijkheid ontbreken er veel stukken. Ons lichaam, onze lichamelijke gezondheid, vormt ons eerste belang. Daartoe leren we gedurende ons hele leven wat het betekent om ons aan een bepaald dieet, een bepaalde trainingsroutine, een zekere hygiëne en zo meer te houden. Dit maakt ook deel uit van een collectieve evolutie van ontdekken hoe we de kosten van de gezondheidszorg kunnen drukken. In ons leven leren we al snel dat we vertrouwde patronen kunnen laten vallen en kunnen experimenteren met andere patronen. Vreemd genoeg worden we in die experimenten onweerstaanbaar aangetrokken tot een bepaalde instelling van onze persoonlijke orde en identificatie, activiteiten en neigingen, die we niet volledig rationeel kunnen verklaren. Dit betekent dat er een zekere geest is waar we ons mee moeten identificeren en verantwoordelijkheid voor moeten nemen. Het is een gevoel van integriteit, een besef van persoonlijkheid die er lijkt te zijn vanaf onze vroegste dagen. Het is ook duidelijk voor anderen welke persoonlijkheid men heeft of is. Je wordt gekend aan de hand van je uiterlijk, je karakter en je mentaliteit. Je baseert al vroeg je gevoel van eigenwaarde en identiteit erop. Deze identiteit is duidelijk niet hetzelfde voor verschillende mensen, ook al zijn er ook generatie-afhankelijke en culturele tendensen die werden afgeroepen door de stroom van de evolutie van onze menselijke omgang. Sommige zielen voelen zich aangetrokken tot riskant gedrag, terwijl anderen de hele tijd muziek willen spelen. Sommigen praten de hele tijd, terwijl anderen graag sleutelen de hele dag. Er lijkt een aangeboren neiging tot bepaalde zaken te bestaan die niet volledig kan worden verklaard door de eigen opvoeding of door iemands genetische afkomst, de ervaring van je familie. Al gauw domineert deze unieke persoonlijkheid, die uit de lucht lijkt te vallen, je hele leven. Onderdrukken of verdringen van dit unieke karakter zal makkelijk leiden tot ernstige problemen. Het lijkt erop dat elk individu zichzelf moet zijn, opdat hij de wereld op zijn eigen manier kan redden. Het is niet gunstig voor de wereld, of voor een maatschappij, dit te ontkennen en de persoon te dwingen tot een simpele regeling van maatschappelijk functioneren. Maar grenzen zijn ook nodig, want een persoon is mogelijk door zijn aangeboren aard en opvoeding niet direct aangepast aan de anderen, in een evoluerende, dynamische samenleving, cultuur en eco-systeem. De geest is uitgerust met een soort van geweten, een morele consistentie, die verwijst naar de derde positie van eigenbelang, de individuele ziel. De individuele persoon kan de persoonlijke orde van zijn eigen volwassen koninkrijk niet op de maatschappij projecteren en hetzelfde respect er voor verwachten als voor hemzelf logisch lijkt te zijn. De ziel moet dit begeleiden om zo in contact te blijven en vrede te hebben met de maatschappelijke realiteit. Men heeft de neiging om een god vanbinnen te zijn met zijn ziel, die al de kwaliteit van de Allerhoogste Persoon kan hebben, maar men is gemakkelijk een dwaas vanbuiten, niet helemaal zichzelf zijnde in afstemming op anderen en op lichamelijke behoeften. Iemands zelfrespect en het respect van anderen heeft fijn-afstemming nodig, en dat is een proces dat zeer frustrerend kan zijn. Men heeft wat dit betreft er een superbewustzijn voor nodig om het gehele complex van menselijke persoonlijkheden in functie te overzien. Aldus komen wij er, met ons drievoudige recht doen aan onszelf in de eerste plaats, tot het eerste inzicht van een collectieve plicht er een samenleving op na te houden die afdoende open is om grote individuele verschillen mogelijk te maken, maar met afdoende regels en voorschriften voor de fijn-afstemming van al de dynamiek van de unieke persoon die contact houdt met anderen. Een ontkenning van deze persoonlijke vrijheid en dit karakter enerzijds en een gebrek aan fijn-afstemming in je aanpassing aan anderen anderzijds, zal resulteren in grote moeilijkheden; zo'n dubbele ontkenning vormt een enorme hindernis in onze individuele, maar ook collectieve menselijke evolutie. Voor vrijheid is tolerantie nodig en voor het fijn afstemmen heeft men de volledige controle van een vreedzaam bestaan nodig. Tolerantie zoals wij die kennen vormt een grote menselijke missie, net als een vreedzame co-existentie. We hebben de neiging intolerant te zijn als gevolg van tegenstrijdige materiële en culturele belangen en we hebben de neiging te kort te schieten in vrede vanwege al de stress waar we aan worden blootgesteld in onze complexe lokale gemeenschappen en zelfs nog complexere mondiale culturele vereniging.

In de tweede plaats is er het recht dat wij anderen moeten doen. De ander moet worden gerespecteerd op de manier waarop wijzelf wensen te worden gerespecteerd. Dit houdt overeenkomsten in van zowel een formele als een informele aard. De eerste optie wordt collectief georganiseerd in uitvoerig besproken wetsartikelen. Bij de wet is geregeld hoe we moeten omgaan met de fysieke aanwezigheid van anderen. Dit komt tot uiting door het beoefenen van de rede met de verkeersregels, de mensenrechten en het strafrecht om onze eigendomsrechten te beschermen, onze lichamelijke gezondheid en onze veiligheid. Dikke wetboeken kenmerken iedere ontwikkelde cultuur, want er zijn veel regels nodig. Er moet recht worden gedaan. Er moeten sancties zijn en de staat heeft het monopolie in dezen. Handhaving van onrecht leidt tot sociale onrust en ontregeling. Complete culturen komen ten val, gaan ten onder, als gevolg hiervan. Ten tweede, op het informele vlak, bieden we elkaar ruimte voor ons unieke karakter en letten we er voor onszelf op dezelfde ruimte te krijgen van die andere persoon. We spreken van liefde en vriendschap in dezen en we weten allemaal dat we die liefde en vriendschap niet zomaar met iedereen kunnen delen. Dit is het informele begrip van de anderen. Er zijn regels mee gemoeid, waarden vastgelegd in culturen, want zonder dezen raak je elkaar makkelijk kwijt. Daarom zoekt men een gemeenschappelijke basis van gedeelde voorkeuren. Bij gebrek aan een dergelijke gemeenschappelijke culturele basis, van een zekere fixatie van de rede of vertoog, kan de tolerantie uitgeput raken en kunnen eisen te hoog zijn. Problemen die men heeft met zichzelf op psychisch niveau weerspiegelen zich in de relatie en daarmee kan bijvoorbeeld het onvermogen om alleen te zijn leiden tot een onvermogen om samen te zijn. Met het eens zijn over een gemeenschappelijk stel regels, kan men cultureel leren dat men zich niet kan baseren op een dubbele standaard, zoals met een seksistische visie bijvoorbeeld, want een dergelijke oneerlijke benadering zal spoedig tot een breuk leiden in je intieme relatie of tot een meer ernstige vorm van sociale ontregeling. Er is de regel van wederkerigheid bijvoorbeeld die, als die wordt geschonden, zal resulteren in een problematische relatie die vroeg of laat zal eindigen als gevolg van de uitputting van één van de partners. Tolerantie is een mooi ideaal, maar het betekent ook dat sommige dingen niet kunnen worden getolereerd. De waarheid ligt altijd in het midden en dus is er veel fijn-afstemming nodig om te kunnen spreken van een goede - en dynamische - relatie met andere personen. Gemeenschappelijke onwetendheid over de problemen die vanuit de cultuur worden ontwikkeld, kunnen eveneens collectief resulteren in problemen van verstoorde relaties. Vergeten dat een zeer belangrijk onderdeel van de anderen bestaat uit niet-menselijke levende wezens die, vrij levend zonder enige overweging van de rede, worden beheerst door instinct, staat garant voor de ondergang van welke cultuur ook. Culturen komen en gaan historisch, maar de natuur houdt stand. Een cultuur kan zich niet buiten de natuur plaatsen. Het vernietigen van de planeet en haar levende wezens is als het afzagen van de tak waar men op zit. Welke dwaas vernietigt zijn eigen levensvoorwaarden? We kunnen niet overleven zonder de natuurlijke verscheidenheid van dieren en planten en menig bioloog waarschuwt tegen de vernietiging ervan. Ook wat we andere soorten aandoen - niet alleen voor onze medemens dus - doen we onszelf aan. Elke gezonde maatschappij heeft daarom een sterk ecologisch hart, een gezonde geweldloze liefde voor de natuur, voor natuurlijke voeding en een natuurlijk leven, want we kunnen en mogen niet het doel van het paradijs vergeten dat wij allen in harmonie kunnen leven op een mooie planeet vol van leven. Zoals men mag verwachten, wordt de gemeenschappelijke basis voor het stabiliseren van persoonlijke relaties en collectieve relaties met andere soorten, doorgaans gevonden in één zelfde cultuur van achting voor de ideale persoon, de grotere Persoonlijke Integriteit van het Geheel van de Natuur, zonder welk men niet kan leven.
Zo moeten we ten derde recht doen aan die ideale persoon, die grote Persoon, de feitelijk onkenbare persoon. De Ideale Persoon kan men niet volledig kennen, want er zijn altijd aspecten van de werkelijkheid die men nog niet heeft leren kennen, waar men niet vertrouwd mee is. Veel dieren die ook een deel uitmaken van de Grote Persoon hebben bijvoorbeeld veel betere zintuigen dan wij mensen. Zij zien de realiteit compleet anders met een beter gehoor, een beter reukorgaan, een betere coördinatie, communicatie en oriëntatie. De talenten zijn verdeeld in de Grote Persoon. Wij kunnen dit compenseren met sensoren en andere technologie, maar je kan niet de hele dag rondlopen met zo'n uitrusting vast aan je lichaam. Dit geldt individueel, sociaal en onpersoonlijk. Op elk niveau van de Grote Persoon zijn we beperkt in onze mogelijkheden en moeten we dus bescheiden zijn in onze claims en handelingen. Vanwege de onkenbare aard van de Grote Persoon, zijn we daarbij gedoemd gelovigen te zijn. Onpersoonlijk houden we er vele theorieën op na die niet zijn of worden bewezen. Maatschappelijk houden we er veel politieke filosofieën op na die uiteindelijk niet werken, omdat ze het geheel niet dekken, en we hebben ook geloofssystemen om ons bij elkaar, verenigd en verbonden te houden, die andere overtuigingen niet kunnen verdragen en dus, vanwege hun niet-volledig zijn en dus fundamenteel onwetend zijn, afstevenen op hun eigen ondergang. We komen steeds ten val als gevolg van deze beperkende fixaties van de cultuur. Als gevallen zielen kunnen we dan niet zonder ons ideale begrip van de perfecte persoon. We maken ons zelfs beeltenissen en ontwikkelen mythologieën voor deze noodzaak, zoals in de moderne cinema, net zo goed als we sterrenbeelden hebben waar we ons mee identificeren in astrologie en we kosmologische theorieën hebben om alle feiten die we kennen te dekken. We zijn gefascineerd door het bestaan van andere planeten rond andere sterren in andere sterrenstelsels die allemaal deel uitmaken van dezelfde kosmos, we zijn gefascineerd door de microkosmos die lijkt te beantwoorden aan een ander soort van wetten van de fysica en we zijn gefascineerd door de 'mesokosmoś van de eindeloos ingewikkelde interactie van cellen en biochemische processen in ons lichaam.

De tussen de macrokosmos en microkosmos gevatte persoon, bevindt zich in die positie als in een kosmische sandwich, daarbij verbaasd over zichzelf als een bemiddelaar of als een ideaal van kosmische samenhang. Het ideaal sluit alles in, maar onze fixaties doen dat niet. We kunnen alleen maar zo veel weten over de wereld om ons heen als onze waarnemende zintuigen - of instrumenten - ons toestaan. Niet alleen individueel maar ook collectief zijn we, geplaatst voor al de mogelijkheden die het leven biedt, vol van illusies in onze relatie tot de grote persoon. Als we jong zijn dromen we van zoveel dingen, en later in ons leven - of in de evolutie van onze samenlevingen - hebben we nog steeds veel dromen die meest illusies zijn. Denk maar aan de vele Science Fiction verhalen over de hoop op een leven op een andere planeet, terwijl blijkbaar alle planetaire genetische families absoluut exclusief zijn, waardoor het - zelfs als we 'wormgaten' kunnen trekken - onmogelijk is om te breken met de zogenaamde 'primaire richtlijn' voor het zich niet inmengen. Ja, exo-culturele activiteiten die worden waargenomen op deze planeet zijn waarschijnlijk allemaal exo-astrologische missies van ruimtesondes die werden gestuurd om te observeren. Ze zijn buitenaardse astronomie, dat is alles. Er zal nooit iets anders gebeuren, noch heeft er ooit iets anders plaatsgevonden. Men mag er blij mee zijn om in het leven een stap vooruit te zetten in het zich verhouden tot en zich ontwikkelen met de Allerhoogste Persoon, ook al droomde men ervan in één leven een miljoen stappen de doen. De 'anderen' dwingen u terug in uw systeem, want de evolutie gaat maar langzaam, persoonlijk, collectief en ook natuurlijk. Dus als gelovigen, blijven we dromen bij wijze van plicht, en handhaven we het recht dat gedaan moet worden, ten slotte lokaal op de planeet, onderwijl altijd nieuwsgierig vooruit blikkend naar wat onze collectieve evolutie zal toestaan op het niveau van het universum in de vorm van een sterrenstelsel dat deel uitmaakt van het geheel van de kosmos waar al deze clusterende universa toe behoren.

Deze laatste driedeling wat betreft het recht doen aan de grote persoon leidt terug naar waar we met deze discussie begonnen. Het onderwerp van de tijd. Het lokale, universele en kosmische aspect van de Oorspronkelijke Persoon wordt geassocieerd met drie vormen van tijd. De lokale orde is de materiële orde die volgens de moderne natuurkunde wordt gekenmerkt door draaiing, z.g. spin. Alle materiedeeltjes hebben spin. Men spreekt ook van gekromde ruimte in dit verband want de universele en kosmische ruimte lijken een tegengestelde dimensie van een andere tweeledige aard te vormen. Dat klinkt ingewikkeld, maar is het niet. De Tijd staat bekend als een vierde dimensie en de mentale representatie ervan is eenvoudig. Materie heeft hoogte, breedte en diepte. Deze driedimensionale wereld draait rond in de vorm van stelsels, sterren, planeten en elektronen. Men gaat ervan uit dat het elektron rond de kern draait op verschillende niveaus van energie, net zoals planeten dat doen rondom een ster. De vierde dimensie is gewoon het pad vanbinnen naar buiten / vanbuiten naar binnen. Er is de uitdijing van het heelal, de buitenwaartse richting, die wordt geacht zich te bewegen op basis van de donkere - niet direct waargenomen - energie, en er is de tegenhanger - het weerstand bieden van - de samentrekking van het heelal, die bekend staat als de zwaartekracht, die wordt verondersteld te bewegen door de kracht van de samentrekking van donkere materie. Ons materiële universum is het resultaat van een evenwicht tussen deze drie vormen van tijd: de cyclische tijd die lokaal is, de naar buiten gerichte tijd van de kosmische expansie en de contractie van de naar binnen gerichte zwaartekracht die atomen en werelden bijeenhoudt. Dit is de kosmologische visie, een theorie van alles, afgeleid van onze filognostische logica. Materie en ruimte zijn twee vormen van tijd, te weten de cyclische en lineaire vorm. Uiteindelijk hebben we nu drie verschillende drievoudige verdelingen van de tijd: 1) het verleden, het heden en de toekomst van de tijd als een lineaire pijl, 2) het natuurlijke, culturele en psychologische van onze persoonlijke tijd en nu, 3) de drie vormen van [ruimte of] dimensionale tijd die bestaan uit de cyclische richting en de naar buiten wijzende en naar binnen wijzende richting van de tijd zoals dat stereometrisch gemakkelijk wordt weergegeven door vectoren, pijlen wijzend in verschillende richtingen die de weg van de beweging van de ene kracht van de tijd wijzen. De Grote Persoon staat zo ook bekend om Zijn expansie, om Zijn almachtige aantrekkingskracht en om Zijn verschillende materiële vormen. Dat is het klassieke personalistische begrip dat we hierbij onderschrijven. Hij staat daarnaast ook bekend als een vernietiger van obstakels, als een schepper die onze levens vormt of conditioneert en als een handhaver van orde. Deze tijdgerelateerde acties vormen de verpersoonlijkingen van de drie onpersoonlijke kwaliteiten van de natuur zoals vermeld in inspiratie 2. Maar meer over die toevoeging aan het argument van volledigheid later. Het mag duidelijk zijn dat recht doen aan de Universele, de Kosmische en de Lokale Persoon een zeer bewuste politiek van de tijd inhoudt. Dit beleid noemden we de ruggengraat van onze cultuur; het is de motor van onze toegewijde dienst aan - en de samenhang en verbondenheid met - de Unieke, Steeds Veranderende Persoonlijkheid van de Natuur waar we allemaal deel van uitmaken.

Bron voor deze Inspiratie:
S.B. Canto 1, Hoofdstuk 7