De Wijsheid ter Sprake

Samenvatting

Met al onze wetenschap, moderne uitvindingen, politieke en wetenschappelijke filosofieën en spirituele strategieën hebben we, met onze tijd en dit tijdperk, een grote behoefte aan een allerbelangrijkst basisingrediënt om gelukkig en gezond te zijn met onze moderne levens. Dit ingrediënt is achting voor de persoon. Het is een onderwerp dat een serieus probleem vormt, want het schuift onszelf naar voren als het voorwerp en onderwerp van studie. Zelfreferentie is niet een ideaal wetenschappelijk perspectief. Het vormt een bijzonder wankele basis om op te werken, een wetenschappelijk taboe zelfs, indachtig de wetenschappelijke plicht van het valideren, de plicht om bij de wet van de relativiteit te refereren aan iets of iemand buiten ons om zinnig te zijn. Zo zijn we er instinctief toe geneigd om, vanuit ons moderne wetenschappelijke geloof, ons af te keren van dit probleem aangaande de integriteit, cohesie, achting, controle en identiteit van de persoon, we willen immers niet in een ongeldig subjectivistisch egocentrisme en irrationeel emotionalisme belanden. Niettemin zijn we allemaal personen die behoefte hebben aan achting en zelfrespect zoals planten behoefte hebben aan water en hebben daar dan ook een term voor: liefde. Liefde houdt de wereld draaiende zegt men en als we het probleem bespreken van dit moeilijke onderwerp van achting hebben voor de persoon, krijgen we ook te maken met het probleem van het tegendeel: de systematische ontkenning van de persoon die we de onpersoonlijkheid noemen. De tegenhanger van het probleem van het personalisme of subjectivisme is het probleem van het impersonalisme, een term die, opmerkelijk genoeg, zelfs niet in het VanDale? woordenboek te vinden is. In feite vormt deze essentiële dualiteit een zeer fundamenteel probleem. Je heb de akelige situatie door een systeem, uit angst voor subjectivisme, te worden gereduceerd tot een nummer, een statistiek, een pion, een te gebruiken iemand, zonder een verdere identiteit zoals een soldaat in een leger van geüniformeerde mensen, en je hebt het egoprobleem van naar onszelf en elkaar kijken en daarbij worden herkend als individuen van beheersing die niet willen en kunnen worden beheerst door enige andere instantie dan onze eigen vrije wil, wat dat laatste ook moge wezen.
Aldus zitten we allereerst met vragen. Als we ervan uitgaan dat we niet zonder achting voor de persoon kunnen leven omdat we zelf een persoon zijn, welke persoon of personen hebben we het dan over? Is het een religieuze of politieke kwestie of kunnen we het maar beter filosofisch of psychologisch houden? Gaat het over mij, mijn geschiedenis, mijn deskundigheid, mijn lichamelijkheid, wat ik bezit of waar ik voor sta, gaat het over de persoonlijke kenmerken en belangen van een ander of zouden we ons moeten inzetten voor een gemeenschappelijke basis in dezen? Of moeten we, in plaats van deze ik/mij/ons-kwestie, spiritueler zijn en het hebben over een meer abstract idee van de persoon van een cultuur uit het verleden die we ons willen herinneren als een volmaakt voorbeeld en leidraad in deze problematische aangelegenheid? Of moet het anders gaan over iemand van een cultuur in de toekomst waarvan we verwachten dat hij als een geïdealiseerde persoon zo'n voorbeeld zal vormen, als een groot leider of een persoonlijk baken van een geestelijke, individuele en sociale integriteit waar we in kunnen geloven en zelf deel van kunnen uitmaken? En ook, over wat voor soort van achting hebben we het? Als personen hebben we zowel een formele als een informele kant, zowel een publieke als een private sfeer, zowel een algemeen als een specifiek belang, zowel een individuele als collectieve identiteit, zowel een geestelijke als materiële aanwezigheid. Wat is wijsheid in dezen?     Natuurlijk doen wij als normale mensen hard ons best om met respect, met achting en liefde, te leven en voor dat doel relaties aan te gaan. We willen van iemand houden en van iemand liefde ontvangen, individueel en collectief. We verafschuwen het om weg te zinken in onpersoonlijke strategieën zonder een gezicht. We schrijven postkaarten, persoonlijke emails naar mensen die we kennen, bellen op, maken gebruik van de sociale media, nodigen mensen uit, trouwen met elkaar, leven samen in één huishouden (of meerdere), hebben familiebijeenkomsten en ontmoetingen met vrienden, sluiten ons aan bij verenigingen, gaan om met collega's, komen regelmatig samen met medegelovigen en doen mee aan het ons onderwerpen aan een gemeenschappelijke cultuur die ons een identiteit verschaft. We verbinden ons met doelen en doelstellingen en doen ons best om goedgeaard te zijn met onze relaties, vrienden, verwanten, buren en ieder ander die we kennen en waar we mee leven. We willen het goede doen, goed zijn en ons goed voelen in verlicht eigenbelang.
Maar niettemin zijn onze levens vol van strijd, conflicten, rampen, dreigingen, ruzie, wantrouwen, minachting, partijdigheid, afgunst, woede en vijandigheid. We hebben er problemen met elkaar over. Het respect dat we allemaal willen - nog niet eens voor onszelf - wordt helemaal niet zo makkelijk gerealiseerd en gehandhaafd. Relaties neigen tot tijdelijkheid en oppervlakkigheid. Praktijken en afspraken neigen te corrumperen. We zijn geneigd elkaar te gebruiken, elkaar te beledigen en te verraden, we hebben nevenmotieven en falen in wederkerigheid. Onbeantwoorde liefde, vergeten liefde, niet herkende liefde. We verwaarlozen en mislukken erin te respecteren en lijden eronder niet gerespecteerd te worden en verwaarloosd te worden. We raken teleurgesteld in het leven, worden ziek, lijden aan geestelijke en lichamelijke ziektes en vragen ons af wie te vertrouwen is en wie onze liefde en achting zou verdienen, om van ons geld nog maar te zwijgen. Met het missen van deze achting van anderen en voor anderen lijden we onder een gebrek aan zelfrespect, kunnen we geen stabiliteit in onze levens vinden, hebben we een identiteitscrisis en raken we in de war over wat ons levensdoel zou zijn in zowel cultureel als natuurlijk opzicht. Onze wens gelukkig te zijn wordt makkelijk vervangen door een verlangen naar bezittingen, zinsbevrediging, status, weelde, en andere surrogaten. We ontwikkelen valse trots en valse hoop. Geleidelijk aan vervallen we eventueel in onrechtmatig handelen en worden we slechte mensen die het respect inderdaad niet waard zijn dat we niet kunnen vinden of geven. We beginnen dan onszelf in negatieve zin te bevestigen door de wereld in vrienden en vijanden te verdelen. Wat moeten we nu beginnen? We kunnen niet aan het klagen blijven over onze individuele en collectieve mislukkingen, en ook kunnen we anderen niet steeds beschuldigen van het zelfde of het afschuiven op de genen of op het weer. De weg kwijt in het leven wordt alles een waas en zijn onze levens vol van stress zonder dat we de oorzaken en symptomen van slapeloosheid, wazigheid, neurose en psychose herkennen. We houden er meningen op na, worden ongelukkig en zoeken ruzie. We gaan over tot individuele en collectieve oorlogen. Wat ging er verkeerd? Wat is het kwaad waar we tegen moeten vechten? Waar moeten we beginnen met het aanpakken van deze existentiële problemen?
Is liefde de weg? Leef enkel in liefde en alle problemen lossen als vanzelf op? Maar zoals gezegd, het is moeilijk vertrouwen te hebben, zelfs in onszelf. Wat houdt die liefde in waar we zo naar smachten? Liefde kan zo veeleisend zijn! Liefde is zo delicaat en kwetsbaar. Wie moet onze vragen beantwoorden als wij als volwassenen ons op een missie van zelfverwerkelijking bevinden? Wat is nu wijsheid in deze zaken? Hoe vinden we duurzaam geluk? Duidelijk is dat we op zoek zijn naar de persoon die we zelf zijn op de eerste plaats en de persoon die onze liefde verdient en met zijn/haar liefde de onze kan beantwoorden op de tweede plaats. Maar het waard te zijn houdt in dat er voorwaarden zijn die we onder ogen moeten zien en vragen over wijsheid die niet kunnen worden beantwoord zonder inhoud, zonder betekenis, zonder te refereren. We moeten de problemen bespreken die we hebben met onszelf, met anderen en met de grotere context van de natuur en cultuur waar we mee bezig zijn.

Er is een ideale persoon van het verleden, er is een ideale persoon van het heden, en er is een ideale persoon van de toekomst. Dit boek gaat over de realisatie van die persoon van de drievoudige tijd. De ideale persoon van het heden vormt de voortzetting van de ideale persoon van het verleden in de ideale persoon in de toekomst. De persoon in het heden is wat we als werkelijk kennen, het verleden van die persoon is verdwenen en de toekomst van die persoon is er nog niet. Maar het heden heeft niets te betekenen, stelt niets voor, zonder deze voortzetting van de persoon die niet gebonden is aan de vormen van persoonlijk verschijnen die er zijn in het verleden, het heden of de toekomst.

Er is aldus geen betekenis zonder het juiste perspectief op de tijd. Vormen zijn tijdelijk van aard, wat zich voortzet is wat we moeten realiseren als dat wat ons bestaan betekenis verleent. Er zijn vele namen voor deze persoon van alle antwoorden, maar meestal hebben we het over de ziel als de voortzetting van de ideale en gewetensvolle persoon die niet moet worden beoordeeld naar zijn (en/of haar) verschijningsvorm, maar naar zijn geest, zijn inhoud. Als we dit inzicht aanvaarden mogen we spreken over deze eeuwige persoon aanwezig in iedere tijd en op iedere plaats, in hoofdletters. We mogen dan van de Ziel spreken, van de Persoon. Dit is de Ene waar we mee moeten leren leven in onze levens, dit is de Ene die onze vragen moet beantwoorden. Over de persoon verkeren we per definitie in een gespleten, dualistische - en inderdaad mogelijk zieke - geest. Is dat slecht? Niet precies... Zonder deze dualiteit van de normale gewone strevende persoon van een beperkte realisatie en de ideale in zichzelf tevreden Persoon van volledige realisatie, zijn we gedoemd een leven te hebben vol van depressie en ellende, afgunst en wanhoop. Als we deze dualiteit als onvermijdelijk en noodzakelijk aanvaarden zijn we geestelijk gezond, hebben we een pad, een doel, een ideaal om voor te werken en mee om te gaan. Aanvaarden we deze werkelijkheid, deze Werkelijkheid, dan zijn we ook ontnuchterd in plaats van verbijsterd, verdampen onze illusies, want denkend aan het verleden waren we niet volkomen, denkend aan het heden zijn we niet volkomen en denkend aan de toekomst weten we dat we nooit volkomen zullen zijn. Maar de depressie van het missen van de persoon zal er niet zijn als we eenmaal de persoon van de Ziel aanvaarden die ons betere zelf is, ons Zelf is, noch zullen we dan jaloers, van valse trots of vijandigheid zijn. Zodoende zal er vrede zijn en dus voorspoed in onze levens als we erin slagen ons te onderwerpen aan deze ene en enige werkelijkheid van de Allerhoogste Persoon die we nimmer volkomen kunnen kennen of kunnen geloven.
Dit vormt de uiteindelijke formule voor de mensheid. Als we de Persoon van de Transcendentie aanvaarden zullen we niet wanhopen of in de valsheid leven van een ingebeeld idee van onszelf, zullen we niet een verkeerde inschatting hebben van onze positie in het hier en nu en zullen we niet een vals perspectief op de toekomst hebben. Ingebeeld met een verkeerde positie er een verkeerd perspectief op nahoudend zal er oorlog zijn, want iedere ziel is afgestemd op - en geëmancipeerd met - deze waarheid van de Ideale Persoon die zich vanbinnen ophoudt en zal vechten tegen het tegendeel ervan dat de grote Leugen vormt. Geen religie van deze gedaante zal ooit een religie van die gedaante verslaan. Geen politieke partij van deze persoon zal ooit de politieke partij van een andere persoon wegvagen. Vechtende religies en wedijverende politieke partijen behoren tot het domein van de illusie. Weet wie je bent, ken je plaats en ken je perspectief, individueel en collectief. Wees hecht verankerd in de werkelijkheid van deze primaire dualiteit die de wortel van alle vrede en voorspoed vormt die we willen en nodig hebben om te overleven op deze planeet. Wij allen die de mensheid vormen.

Dit boek is niet bedoeld voor het uitsluiten of veroordelen van wie of wat dan ook, het is meer de bedoeling om alles en iedereen zijn/haar, dan wel het, zijn plaats toe te kennen. Maar men kan wel iets zeggen over het gericht zijn op de Oorspronkelijke Persoon of niet. Meer dan zich richten op personen als familieleden, vrienden, collega's en verwanten doelt dit relaas op het verbonden zijn met de Ene Alomtegenwoordige Persoon die het reservoir is van alle wijsheid, geluk en continuïteit. Het in deze zin gericht zijn op de Authentieke Persoon houdt in dat men bevrijd is - dan wel raakt - van het gehecht zijn aan elkaar en aan materiële dingen. Het is die gehechtheid immers die niet alleen de bron vormt van veel liefde, plezier en geluk, maar ook van het tegendeel van haat, ongenoegen en ongeluk. Daarom wordt de verbondenheid die we willen verdedigen in dit boek gedefinieerd door de kwaliteit van iemands bewustzijn, meer dan door de objectiviteit en diversiteit van de materiële werkelijkheid waar we ons van bewust zijn en/of die we beheersen. Dit betreft niet zozeer nationale en culturele verschillen en ego, vrijheid en status, religie en normen en waarden of dit of dat lidmaatschap van deze of gene vereniging. Deze geest van leven ter wille van de Ware Persoon maakt van ons geen transcendentalisten die zich afzetten tegen materialisten. Dit begrip betreft meer het herkennen van de materialistische en transcendentalistische positie die we allen in ons leven hebben. De bedoeling van het in contact staan met de Persoon van het Geluk is alomvattendheid, om volkomen te zijn in je - en in ons - begrip en je praktijken. Het gaat er niet om een eenzijdige specialist en moralist te zijn in bovenzinnelijke aangelegenheden en te leven met een onthechte blik met het veroordelen van hen die dat niet doen of die ogenblikken dat je het zelf niet doet. Bezig zijn met materiële zaken is iets onvermijdelijks zolang men belichaamd is. Daarom stellen we hier niet een spiritualiteit voor van niet-betrokken zijn en gericht zijn op een andere wereld. Integendeel, we willen de essentie onder woorden brengen van het gelijktijdig belichaamd zijn als verantwoordelijke, liefhebbende en ook gehechte personen enerzijds en het bevrijd zijn in onze gerichtheid op de Persoon van Onze Idealen anderzijds.
Uiteindelijk blijft er een verschil over tussen mensen wat betreft hun gerichtheid. Zij die geobsedeerd zijn door materiële zaken, die meditatie verafschuwen, transcendentie en de praktijken van respect voor de Persoon van de Liefde, zijn simpelweg eenzijdige verbijsterde escapisten die vroeg of laat in hun leven tot de onvermijdelijke conclusie zullen komen dat de externe wereld niet kan worden bevestigd ten koste van een interne wereld van reflectie en een gemotiveerde verbondenheid in het gericht zijn op het ideale Zelf dat de persoon is die we allemaal willen zijn maar nimmer volkomen zullen worden. Dit onvermogen om perfect aan het ideaal te beantwoorden is de frustratie die we als normale mensen hebben te accepteren, de bescheidenheid die de eerste voorwaarde vormt voor vrede en geestelijke gezondheid om te voorkomen dat we belanden in conflicten over de macht, de weelde en de achting. Zij die, gevangen in overwegingen van het collectieve en individuele ego, de gerichtheid missen op de Persoon van de Waarheid mag men verbijsterd noemen, begoocheld, vervreemd of eenvoudigweg, slecht geïntegreerd. Deze mensen sluiten in hun egogerichtheid van alles en nog wat uit. Om te beginnen bestaat onze overtuiging uit het vaste besluit dat niemand ons ook maar enig levensgebied of gezichtspunt kan ontzeggen, of het nu persoonlijk of onpersoonlijk is, geestelijk of stoffelijk. Het draait allemaal om de integriteit van het dekken van alle belangen, alle gezichtspunten, alle levensgebieden, menselijk, dierlijk en plantaardig, macrokosmisch, microkosmisch en het 'mesokosmische' er tussenin.

Bron voor deze Inspiratie:
S.B. Canto 1, Hoofdstuk1